Door de coronacrisis komt het steeds vaker voor dat (ingekomen) werknemers besluiten om tijdelijk terug te keren naar hun thuisland. Wanneer de werkzaamheden het toelaten om op afstand te werken, dan lijkt dit voor werkgevers geen probleem. Echter kunnen er voor zowel werkgever als werknemer een aantal gevolgen zijn door de tijdelijke terugkeer naar het buitenland.
In een eerder artikel hebben we de mogelijke gevolgen al uitgelegd over het remote werken voor werknemers met een verblijfsvergunning. Ook voor de inhouding en afdrachten van de loonbelasting kan een (tijdelijk) vertrek naar het buitenland een aantal consequenties hebben.
Belastingverdrag voor het heffingsrecht
Wanneer een medewerker in een ander land woont of werkt, dan krijgen de werknemer en organisatie te maken met belastingverdragen. Een belastingverdrag is een overeenkomst tussen twee landen, welke voorkomt dat er twee keer belasting betaald wordt over dezelfde inkomsten. Nederland heeft met verschillende landen een belastingverdrag afgesloten, waarvan de inhoud niet voor elk land hetzelfde is.
Indien een medewerker meer dan 183 dagen in het buitenland verblijft, dan komt het heffingsrecht veelal toe aan het buitenland (werkland). Afhankelijk van het belastingverdrag kunnen deze 183 dagen op verschillende manieren berekend worden. Dit kan berekend worden op een kalenderjaar, belastingjaar (looptijd belastingjaar buitenland) of het aantal dagen gerekend in een periode van 12 maanden vanaf de dag dat Nederland is verlaten. Dit hoeft dus niet per se een aaneengesloten periode te zijn.
Verblijft de werknemer uiteindelijk meer dan 183 dagen in het buitenland, dan zal het heffingsrecht over deze periode over het algemeen automatisch toekomen aan het betreffende buitenland. De werkgever in Nederland is in dat geval verplicht om de ingehouden afgedragen loonbelasting met terugwerkende kracht te corrigeren. Deze correctie moet gedaan worden vanaf de eerste dag dat de medewerkers in het buitenland verbleef. Deze wettelijke plicht vloeit voort uit het van toepassing zijnde belastingverdrag. Vanwege het wettelijke plicht, ligt er geen beschikking van de belastingdienst aan ten grondslag om deze correctie uit te voeren.
Voor de werknemer houdt dit in dat hij/zij verplicht aangifte inkomstenbelasting moet doen in Nederland én het betreffende buitenland. Zodra de werknemer terugkeert naar Nederland, dan kom het heffingsrecht weer terug bij Nederland te liggen.
“De werknemer blijft veelal sociaal verzekerd in Nederland en dus ook premieplichtig in Nederland”.
Heffingsrecht en de 30%-regeling
Het overgaan van het heffingsrecht in Nederland naar het buitenland heeft ook gevolgen voor de 30%-regeling. De 30%-regeling komt namelijk automatisch te vervallen wanneer het heffingsrecht overgaat naar het buitenland. Na terugkeer in Nederland mag de 30%-regeling dan ook niet meer worden toegepast, ongeacht de einddatum op de oorspronkelijk afgegeven beschikking. Er geldt een uitzondering op deze regel: Het gedeelte van het loon, waarvoor in Nederland heffingsrecht heeft gehouden in het betreffende jaar, wat boven de inkomenseisen voor toepassing van de 30%-regeling blijft.
Actiepunten voor werkgevers
Controleer of een medewerker in totaal meer dan 183 dagen (inclusief reisdagen) in hetzelfde buitenland is verbleven binnen de gestelde termijn (kalenderjaar, belastingjaar of 12 maanden) van het betreffende belastingverdrag. Informeer de medewerkers over de gevolgen van een eventueel overschreden termijn of een op handen zijnde overschrijding van de termijn. In het laatste geval is het belangrijk om de medewerkers zo snel mogelijk weer terug naar Nederland te krijgen.
Corona-afspraken tussen Nederland, Duitsland en België
In verband met de coronacrisis heeft Nederland met Duitsland én België afspraken gemaakt over de allocatie van arbeidsinkomen. De afspraken zijn gemaakt voor werknemers die noodgedwongen moesten thuiswerken terwijl dat normaal gesproken niet gedaan wordt. Voor beide landen geldt dat de werknemer de allocatie mag toepassen op basis van de werklanden waar hij/zij normaal gesproken zou hebben gewerkt. Voor alle overige landen is de wet- en regelgeving zoals deze al bestond onverminderd van kracht. Hier wordt dus geen rekening gehouden met verzachtende omstandigheden als gevolg van de coronacrisis.